We stoppen bij de watertoren van Assendelft. Om te evalueren. Om te beslissen of ik wel door wil gaan .. door moet gaan .. door kan gaan. De iliotibiale band, een laterale peesplaat, irriteert in die mate langs mijn rechterknie dat ik de pijn niet meer kan opvangen. Een stevige noordoostenwind tolt om het ronde gebouw waardoor nergens enige beschutting tegen het gure weer te vinden is.

Linda, Monique en Harry liepen met mij mee vanuit Westzaan en Zaandam, Dorien stevig ingepakt ons op de fiets begeleidend.

Ik denk aan stoppen .. aan opgeven. En dan daar zittend op een trap bij die grote watertoren zie ik auto’s komen aanrijden. Auto’s gevuld met mensen die ik ken. Hoe dan? Simone, Myrthe, Thijs, Dagmar, Lizzy, Margon en Eelco. Ik schiet vol. Op het moment dat ik me het meest miserabel voel, komen zij mij ondersteunen. Waar heb ik dat aan verdiend?

Intermezzo

Ik ‘heb’ weinig vrienden
‘Heb’ vervoegen naar verleden tijd
Over vriendschap

Door bindingsangst en vooral verlatingsangst liet ik mensen een aanzienlijk deel van mijn leven beperkt toe in, al was het maar omdat ik het emotionele deel van mezelf nauwelijks liet zijn. Ik ging er niet helemaal voor. Zij ook niet. Ik koos mensen als ‘vrienden’ die uit hetzelfde hout gesneden waren. Ik werd gekwetst en ik kwetste in willekeurige volgorde. Gekwetst worden doet pijn en daarom wilde ik niet kwetsbaar zijn. Wist ik veel.

Uiteindelijk heb ik door schande en schade geleerd om open te zijn en te mogen voelen, maar het thema vriendschap is een beetje blijven hangen. Geef mij maar minder dan een handvol echte vrienden dan meer, want dan is de pijn en het verdriet dragelijker als ik ze kwijtraak. Want dat is wat ik doe: vrienden kwijtraken.

~ Einde intermezzo

Ik schiet vol en raak in lichte paniek. Ze zijn hier voor mij. De zaterdag er voor opgegeven, anderhalf uur gereden om mij hier te zien falen .. opgeven. De tranen rollen over mijn wangen. Alles schiet door mijn lijf.

Ik heb zo toegeleefd naar die 100 kilometer op de sterfdag van mijn moeder. Mijn moeder had deze hele operatie overigens nooit goedgekeurd — niet dat ze hierover enigszins iets in de melk te brokken zou hebben gehad.

Het opgeven, mijn moeder, de pijn en al deze mooie mensen .. het schiet door mijn lijf. Hier speelt nog iets, hier speelt het thema vriendschap. Jullie zijn er gewoon. Het maakt jullie niet uit of ik doorga of — heel wijs — besluit te stoppen. Stoppen is natuurlijk heel wat anders dan opgeven.

Deze vrienden, want dat zijn zij — dat zijn jullie — steunen mij in wat ik doe of wat ik besluit. Ik probeer de keuze om niet verder te lopen in mijn hoofd recht te trekken, te verantwoorden voor mezelf. Finding closure.

Intermezzo

"Surprise, surprise!"

Ken je het type dat niet van toeval houdt? Je weet wel, niets willen weten van verrassingsfeestjes? Dat er stiekem zaken worden bekokstoofd en georganiseerd in een appgroepje waar iedereen in zit behalve het type? Er worden van die haha-lollige grapjes gemaak in zo’n app. Voorpret noemt men dat. Meneer of mevrouw type vindt dat maar stom.

Ik was zo’n type .. tot de dag van de tiende april tweeduizend eenentwintig. Er was dus een surprise-party-appgroep inclusief lollige voorpretgrapjes. Voor mij. Omdat ik een stukje ging hardlopen.

Het ging zo:

Dorien die meefietste, Simone, Myrthe, Harry en Paul die in het wegebben van de nacht mij meerdere malen verrasten met hun aanwezigheid in de vorm van muziek, dansjes en prettige gestoordheid. Ik kreeg onderweg filmpjes van mijn leukste Brooks teamies voorgeschoteld.

Na een ontbijt met Dorien in Holysloot, achter een houten huisje schuilend tegen de woei en een koude en winderige tocht door Landelijk Noord, werd ik verrast door Myrthe en Simone die hun Mini’s hadden versierd met Brooks vlaggen en een veel te luide ;) boombox. Zij liepen weer een stuk mee en Dorien warmde zichzelf op in één van de auto's.

Meer lieve filmpjes volgden onderweg en nabij het station van Zaandam — mijn God, wat is Zaandam zuid lelijk — wachtten Harry (ook alweer?), Monique en Linda mij op. Ik kreeg een flinke brok in mijn keel. Dit deden ze dus voor mij, hè.

Ik had het moeilijk, rechts wilde niet meer. Ik besluit wel om door te lopen, ze geven me kracht en energie. Ik denk aan mijn moeder die mij nu een afkeurende blik geeft. Samen met Linda (fysiotherapeut) — die mij pushte, onderweg een pijnlijke spier losmaakte, Harry met zijn heerlijke playlist, de altijd positieve en grappige sister from another mister Monique en Billy die ineens verscheen met zijn leuke zoontjes, gingen we dan .. maar de pijn wordt alleen maar erger.

Mijn linkerbeen sleept het rechterbeen vooruit. We besluiten naar de watertoren van Assendelft te lopen om daar ter plekke te evalueren.

~ Einde intermezzo

Bij de watertoren gaf mijn horloge 69,4 verstreken kilometers aan. Is dit het dan? Ik probeer de keuze om niet verder te lopen in mijn hoofd recht te trekken, te verantwoorden voor mezelf. Ik besluit uiteindelijk om een klein stuk door te lopen tot aan 72 kilometer; mijn moeder zou dit jaar zo oud worden. Met deze symbolische groet kan ik leven.

De finale dan. Iedereen met hardloopschoenen aan loopt de laatste twee komma zes kilometer met me mee. Een op-en-neertje van en naar de watertoren, een ereronde voor mijn moeder, voor de sport, voor mezelf en voor vriendschap.

Wat begon als een vertelling over een jongen die ooit volop rookte en nagenoeg niet sportte maar toch tot bijzondere sportieve prestaties in staat was en zijn overleden moeder wilde eren, werd uiteindelijk een verhaal over toelaten, onvoorwaardelijkheid en bovenal vriendschap.

Het moment dat jullie kwamen aanrijden en één voor één uit de auto stapten, vergeet ik nooit meer. Ingebrand, gegrift en gegrepen door liefde ♥

Een speciale dank aan Dorien, jouw steun is onschatbaar. Jij bent zo gek geweest om met mij mee op avontuur te gaan. Nu ga ik mee met jou.

En een groot gevoel van erkentelijkheid aan het evenementenbureau van Myrthe en Simone — voor alle hardloopfeestjes in binnen- en buitenland!

Mama, ik mis je.

← Meer verhalen