Een voorzichtige glimlach
Ik sta in de keuken boterhammen te smeren en ik betrap me op een voorzichtige glimlach. Ik heb evenzo drie kilometer hardgelopen.
Drie kilometers met een veel hoger dan gemiddelde hartslag.
Ik kan best een stukje lopen, je weet waar ik vandaan kom ..
De afgelopen dagen was ik flink gefukt en gefrustreerd in mijn hoofd en of dat nou kwam door post-Covid moeheid, of omdat ik al twee weken niet had kunnen hardlopen vanwege een superlullig maar effectief gevalletje door mijn enkel klappen tijdens een hardloopje op Malö, Zweden.
Een week later ging ik, onoplettend een verhoging van een tuin betredend, nog eens dunnetjes door diezelfde enkel.
Het antwoord zal wel ‘een beetje van beide’ zijn.
Call me a drama queen, maar wat kan ik me beroerd voelen als ik niet kan of mag hardlopen. De "zoomies" beginnen meestal na zo’n drie dagen niet hardlopen, je begrijpt dan hoe ik me voel na twee weken. Maar goed, post-Covid dus. Twee volle weken snotteren, keelpijn en druk op mijn oren waren de in-Coronaklachten.
Aanzienlijk andere klachten dan my-first-time, die meer leek op een bliksemgriep. Het was er niet. Het is er wel. Oh, het is weer weg. Verder geen post-niets-whatsoever.
Nu dikke post-wel-Covid en die is listig lastig. Listig, want de moeheid en hoge hartslag - in mijn geval - komt en kruipt wanneer en waar. Listig, want als je er niet naar luistert, kom je er lastig uit.
Hardlopen, of meer in het algemeen sporten, zorgt voor een mentale en fysieke balans. Inkopper. Mensen die last hebben van post-Covid, en ik weet uit mijn omgeving dat mensen daar echt gruwelijk last van hebben, worden mentaal extra gestraft doordat ze niet of nauwelijks die lekkere stofjes (1) aan kunnen maken. Die breinstofjes waar iedereen goed op gaat.
Zwetend als een rund eet ik mijn boterhammen op. Met een voorzichtige glimlach. Want drie kilometer gelopen. Want dopamine in mijn kop. Want weer kunnen genieten van de vrijheid van hardlopen.
Run happy, stay healthy ♥
(1) Serotonine, endorfine en dopamine.