De titel is een knipoog naar het boekje "Heden niet jarig" van Toon Tellegen, een Nederlandse schrijver, dichter en arts, vooral bekend om zijn poëtische en filosofische dierenverhalen.

In dat boekje staan verhalen over dieren die op hun eigen, vaak bijzondere manier tegen verjaardagen aankijken. Sommige vieren het groots, anderen helemaal niet. Dat fascineert me, want ook ik worstel al mijn hele leven met het vieren van mijn verjaardag. Over die strijd—vooral met mezelf—wil ik je vertellen. Misschien herken je iets bij jezelf of een naaste. Zo niet, dan heet ik je welkom in een wereld van strijd voeren rondom het vieren van je eigen verjaardag.

Ik voltooi mijn rondjes om de zon op 14 december. Al zo’n vijftig keer, met horten en stoten. Elk jaar word ik rond die tijd overprikkeld, en als het kon zou ik direct uitchecken naar 2 Januari. Helaas heb ik die kaart nooit getrokken tijdens een potje Monopoly.

Deze periode zit namelijk bomvol: verjaardagen, feestdagen, vieringen, en aangepaste co-ouderroosters. Het begint op 11 november met Sint-Maarten en stormt daarna op volle stoom door tot en met 1 januari. Allemaal mooie momenten, maar wie heeft verzonnen om een jaar aan feestelijkheden in anderhalve maand te proppen?

Het lijkt verleidelijk om mijn eigen verjaardag over te slaan. Er is toch al genoeg te vieren? En zo sluipen er elk jaar meer smoesjes in mijn repertoire om mijn verjaardag te vermijden.

Ik ben goed in hardlopen, maar vriendschappen sluiten en houden ligt me spijtig genoeg minder. Het concept heb ik nooit helemaal goed onder de knie gekregen. Misschien komt dat door mijn verleden. Lange tijd kampte ik met een laag zelfbeeld, dat ik uiteindelijk, onder andere na therapie, heb aangepakt.

Wat me duidelijk is geworden, is dat ik ben opgegroeid in liefde, maar met weinig intimiteit. Liefde en intimiteit zijn twee verschillende dingen. Ook emotieregulatie was op jongere leeftijd geen thema. Op zoek naar mijn eigen identiteit nam ik in relaties vaak de identiteit van de ander over. Jouw leven is de mijne. Jouw vrienden zijn de mijne. Jouw emoties zijn de mijne. Resultaat is dat zelfliefde en ruimte innemen mij lang vreemd is geweest. Te lang.

Hoewel ik veel heb overwonnen, steekt die onzekerheid soms weer de kop op. Zoals nu. Ik zit midden in grote veranderingen: een mooie, intensieve reis met hoge pieken en diepe dalen. Hardlopen houdt me mentaal op het rechte pad, samen met de mensen die dicht bij me staan. Toch merkte ik, en ook mijn omgeving, dat ik deze vijftigste verjaardag steeds meer begon te ontwijken.

Maar ik was hier toch overheen gegroeid? Blijkbaar niet. Het liefst zou ik willen dat het morgen al 15 december is. Dan is alles voorbij, mag alles terug de kast in, en gaan we weer door met de orde van de dag.

Maar diep van binnen wil ik iets anders. Ik wil mijn vijftigste verjaardag vieren met de mensen van wie ik houd. Niet groots, maar warm en gezellig. Dat beeld—dat gevoel—is wat ik wil.

Diep van binnen wil ik mezelf die ruimte gunnen. Een gaatje creëren voor mezelf tussen al dat feestgedruis om mij heen. Mijn eigen plek claimen en de mensen om mij heen de ruimte geven om met mij het leven te vieren. Zo is het ook.

Hoe? Dat is mij soms nog een raadsel. Het éne jaar lukt het beter dan anders. Wat ik weet, is dat de angst en onzekerheid dit jaar werd versterkt door de veranderingen in mijn leven. Maar ik blijf dat wat ik echt diep van binnen wil nastreven. Met vallen en opstaan.

Cadeau aan mezelf

Ik ben vandaag jarig
Vijftigjarig
Al dan niet voorbarig

← Meer verhalen