Keuzes maken
Als recreatieve hardloper sta ik figuurlijk op een kruispunt. Ik beleef dat heel cinematografisch.
“Een droge uitgebloeide en clichématige prairie waar 2 stoffige onverharde wegen elkaar kruisen. De grond siddert natuurlijk. Ik sta midden op deze kruising en welke kant ik ook op kijk, ik zie dezelfde uitgestrekte veelheid van hetzelfde niets. Ik moet kiezen.”
Ga ik rechtdoor, dan loop ik mezelf waarschijnlijk over een tijdje kapot. Hardlopen is laagdrempelig. Het is toegankelijk, goedkoop en voor een lange tijd enorm vergevingsgezind. Ik heb altijd alleen gelopen en ‘het lopen’ mezelf aangeleerd. Analyses wijzen uit dat mijn techniek bij lange na niet zo slecht is. Maar het kan zeker beter :)
Een metafoor
Stoppen en omkeren? Nope. Geen optie. Nooit geweest. Links of rechts af dan maar. Ja, en welke kant maakt niet uit. Het is tenslotte maar een metafoor voor waar ik nu sta met het hardlopen. De afgelopen jaren ben ik sterker en sneller geworden. Maar net als vele andere recreatieve hardlopers kamp ook ik met overbelasting.
Nu heb ik last van het mediaal tibiaal stress syndroom (MTSS) ‘shin splints’. Mijn fysiotherapeut heeft na regulier onderzoek en een uitgebreide videoanalyse de volgende mogelijke oorzaken ontdekt:
- Licht doorgezakte enkels (mèh)
- O-benen (yep)
- Te lage pasfrequentie
- Afzet te laat
Niet echt atletische benen, maar ze brengen me wel overal naar toe! Hoe dan ook, ik neem rust en experimenteer met verschillende inlegzooltjes, investeer in goede schoenen, draag altijd compressiekousen en loop kleinere stappen in een hogere pas. Maar het zal waarschijnlijk niet genoeg zijn op de lange termijn. Tijd voor een echte keuze. En het maken van deze keuze is een big deal - voor mij. Ik poep er van in mijn broek!
ik word onzeker van de gedachte om met anderen te lopen...
Ik heb altijd alleen gelopen. Met muziek, Techno. Bam, bam, bam, bam. Ik maak mijn eigen mixjes. Het is van mij. Mijn moment van egoïsme. Een onvoorwaardelijk innige vriendschap met mezelf en hardlopen. Je herkent het vast.
De ‘Big Deal’
Samen lopen voelt voor mij dan ook als hoogverraad. En ik word onzeker van de gedachte om met anderen te lopen. Oplichterssyndroom voel ik opkomen.
Maar toch voeg ik me vanaf april bij een hardloopgroep met begeleiding van Enno Aerts. Hij gaat me hopelijk technisch beter maken en zijn trainingsplan mij fysiek klaarstomen voor de Oslo Maraton in september 2018. Misschien vind ik zo’n groep wel kut. Wie weet vind ik het lopen in een groep heel leuk, uitdagend en inspirerend. Ik waag het er op. En ik heb er zin in, maar het beangstigt me ook.
Hardlopen is een onmisbaar onderdeel van mijn leven geworden. Ik wil er zo lang mogelijk van genieten. Daarom is deze keuze voor mij een ‘Big Deal’.