Leren genieten
Van veel mensen krijg ik hele lieve succeswensen én de boodschap dat ik vóóral moet ge.nie.ten. Dat genieten is een dingetje.
Ik ben nu onderweg naar Oslo. Als ik uit het ovale vliegtuigraampje kijk, herken ik de Deense kust door een licht en gebroken wolkendek. In Oslo ga ik mijn eerste marathon lopen. Maanden heb ik getraind om die 42 kilometer en nog wat uit te lopen. Om zelfs een tijd neer te zetten binnen de 4 uur.
Ik denk terug aan alle zondagen. Die zondagen gevuld met een urenlange duurloop. Kilometers maken. Heerlijk! Op donderdag of vrijdag al de MacBook openen om op afstandmeten.nl mijn route uitstippelen voor die aankomende zondag. En er zaten heel wat mooie parcours tussen.
Achteraf besef ik me dat ik best een beetje genoot van het zondagse vooruitzicht!
Meer genoot ik nog van de duurlopen zelf. Het was erg warm deze zomer en mijn Camelbak racevest met waterreservoir heeft me op die hete zondagen absoluut uitkomst geboden! Zonder water was het ronduit onverantwoord geweest om op pad te gaan.
Verliefd op de duinen
Ik heb veel gelopen in de Kennemerduinen, een plek waar ik verliefd op ben. Ik kom er graag en vele uren en mijlen ben ik er te gast geweest. Ook heb ik getraind in en rond Breda, de stad waar ik ben geboren en grotendeels getogen. Prachtig langs de Mark (rivier) en door het Mastbos. In Denemarken langs de kliffen van Møns Klint. En in de Ardennen heftige beklimmingen en afdalingen bedwongen nabij Vielsalm. Ik herinner me alle runs.
Maar hey, genieten is mindfull, in het moment zijn, je gevoel ervaren. Zo ongeveer. En dat is iets wat ik wel kan maar (1) ik ga er te vaak aan voorbij en (2) ik gun mezelf z’n moment of ervaring niet. Toch gaat het me steeds beter af. De lange duurlopen werken bij mij ontstressend en ook het lopen zonder oordopjes in werkt rustgevend en daardoor bevrijdend. Dié zondagen - en soms een zaterdag - heb ik mezelf kennelijk cadeau gedaan.
Weemoed
Het smalle karretje met tax-free artikelen is net aan me voorbijgegaan. Ik kijk nog eens uit het raampje ergens achterin de KLM Boeing 737 die mij in pakweg anderhalf uur naar de hoofdstad van Noorwegen brengt. Tijdens de laatste lange duurloop - voor de taper-periode - voelde ik mij weemoedig. Geen zondagse cadeautjes meer, maar gelukkig wel een plan onder mijn arm. Een simpel plan: meer trailen, wat een erg fijne manier is om te zijn.
Ik dacht: typisch iets voor mij, maar het schijnt dat meer hardlopers er last van hebben. Het ene doel nog niet eens gehaald hebben en al weer bezig zijn met het volgende doel. Ik doel bedoel ermee dat ik al aan het denken ben aan een voorjaarsmarathon (Rotterdam?).
Is dit voorbij gaan aan het genieten? Ik denk het niet. Een marathon plannen duurt al snel een half jaar. Op zich dan niet onlogisch om er nu al mee bezig te zijn. En de ‘road to Oslo’ is voor mij, besef ik me, minimaal zo belangrijk (geweest) als het lopen van die magische afstand over 2 dagen.
Elke stap
En dus ga ik genieten. Van elke stap. Ook de pijnlijke stappen. Dat ik ga genieten van wat ik heb bereikt en dat wat ik op dat moment aan het doen ben. Dat cadeautje gun ik mezelf en die laat ik no-fuckin-way aan me voorbij gaan.
Zo anders als hoe ik er een paar maanden geleden tegenaan keek. Bijna verbeten. Wat dat betreft loop ik nu een stuk lichter.
© Fotografie: Casper Rila voor Runner's World