Deelnemen aan de Roparun met Team Stoer

Ik ben altijd jaloers op mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen.

“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken. “En waar doe je het dan voor?” vroeg jij aan mij. Het klonk heel luid in mijn hoofd, maar volgens mij hoorde verder niemand het. “Voor mezelluf en in onwillekeurige volgorde voor jou.” fluisterde ik tegen mij.

“De energie die ik ga omzetten in het dragelijker maken van leven met kanker. Dat is voor jou! Het avontuur, het afzien, de kameraadschap en het ongegeneerde genieten van de prestatie… dat is voor mij!” riep ik gepassioneerd denkbeeldig.

In de conversatie die ik verder met mezelf aanging, besefte ik dat een zaadje was geplant in de voorbereiding op de halve marathon van Leiden in het voorjaar van 2018. Ik liep voor en met Team KWF en haalde sponsorgeld op. Ik voelde me betrokken. De energie die ik hier in stak betaalde zich terug in kankeronderzoek. Het voelde goed.

Rond die tijd leerde ik over de Roparun via een tante. Mijn neef liep (natuurlijk belangeloos) mee. En via sociale kanalen zag ik allerlei content en media voorbij komen over deze estafette.

“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen mezelf, zonder enig geluid te maken.

“Ik zou graag eens de Roparun willen lopen.” zei ik tegen Margriet Halbertsma toen ze op Instagram bekend maakte dat Team Stoer haar had omarmd.

“Maar de bal schijnt rond en kwam voor mijn voeten tot stilstand”

De Roparun doe ik uit eigenbelang. Maar ik doe het vooral ook om: ‘Leven toe te kunnen voegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven’. Mijn neef heb ik niet meer gesproken.

Voor iedereen met kanker.

...

Wat kun jij doen?

Dank je.

← Meer verhalen