Krijg ik me toch een partij energie als ik de Coolsingel op loop! High as a kite. Stoned as a goat. Compleet doped up. De cafeïne, endorfine, serotonine, dopamine en adrenaline gieren door mijn lichaam.

Zo loop ik de finish over. Fakking marathon gelopen! Mijn 2e zelfs.
100 meter van de finish hangt een toegewijde vrijwilliger #demooiste medaille om mijn nek en dát is het moment dat ik dan denk: nou, doe mij maar nog zo’n marathon! :D

Ja. Bananen

Nou? Waar zijn die bananen! Mijn voedingsstrategie was om vanaf het 10 kilometerpunt elke 20 minuten een SIS gel te nemen in de volgorde:

1. Electrolyte
2. Caffeïne
3. Isotonic

En dit herhalen totdat ik er 8 op had. Ook had ik nog wat Isostar Fruit Boost mee en ik rekende er op om onderweg iets van 4 stukken banaan mee te kunnen pikken. Maar die waren er dus niet. Heb ik het verkeerd opgevat? Er zouden nooit bananen worden uitgedeeld, of waren ze allemaal opgegeten door de lopers voor mij? Ik weet het niet. [UPDATE: Deze schijnen nooit uitgedeeld te zijn ivm het risico op maag- en darmklachten]

Het gevolg was wel dat ik honger kreeg en vanaf kilometer 34 tegen de kramp aan zat. Het zal toch niet? Tempo direct omlaag en gelukkig had ik nog voldoende sportdrank in mijn Camelbak om zo nog wat energie binnen te krijgen. Onderweg kon ik nog wat winegums en een partje sinaasappel van het publiek meepikken. Waarvoor in den eeuwigheid dank!!!

Het zal toch niet zo zijn dat ik weer dikke kramp krijg net als een half jaar eerder in Oslo?

De grote stressfactor van deze marathon was het voorkomen van kramp. In Oslo ging dat goed fout. Voldoende eten, drinken en het binnenkrijgen van zouten en mineralen is in het voorkomen van kramp cruciaal. Tijdens mijn eerste marathon kreeg ik de kramp niet meer weg en daar had ik van geleerd. Dat. Niet. Meer. Leermomentje van Rotterdam: nog meer zelfvoorzienend zijn.

Mooie mensen langs de kant

De zon was fel gemeen. De zon was warm op 7 april 2019. Het in grote getalen langs het parcours samengekomen en aan elkaar geklonterde publieksmassa vond het vooral prima. En terecht. Het was feest op straat. Mijn lieve ouders en mijn zusje met haar man waren speciaal naar Rotterdam gekomen om mij aan te moedigen. Dat was zo fijn! Ik heb ze 2 keer gezien rond de 30 en 40 kilometer. Niet alleen mijn ouders, maar ook zoveel andere leuke mensen - vooral die ik heb leren kennen via mijn Insta-hardloop-bubbel - stonden enthousiast de lopers aan te moedigen.

Zweetknuffels wisselden zich af met confettikanonnen en aanmoedigingsfilmpjes. Straatbandjes, DJ’s en soms carnavaleske taferelen kwam ik onderweg tegen. De Erasmusbrug mocht ik dubbel op en keer op keer genoot ik van de iconische Rotterdamse stadsgezichten die aan mij voorgeschoteld werden. You’ll Never Walk Alone. Wat een energie! Daar zou je het al bijna voor doen.

Mooie lopers langs de kant

De zon was ook gevaarlijk. Na maanden in de kou te hebben getraind en dan op een prachtige lentedag als die van 7 april 2019 een marathon gaan lopen bleek uiterst riskant. Zonnesteek en uitdroging lagen op de loer.

Waar ik normaal gesproken over mijn grenzen zou gaan, was ik nu erg verstandig. Tempo omlaag en koel blijven

Vorig jaar heb ik voldoende ervaring opgedaan tijdens die meer dan warme “Summer of 2019”. Bijvoorbeeld gedurende de halve marathon van Leiden. Daar vielen ze bij bosjes uit. En al die duurtrainingen in de warmte. Ik wist wat mij te doen stond in Rotterdam: tempo omlaag en goed koelen bij alle waterpunten. Dat kost tijd. Best veel tijd, maar essentieel om gehydrateerd èn gekoeld te blijven. Waar ik normaal gesproken over mijn grenzen zou gaan, was ik nu verstandig. Er zat toch geen sub-4 meer in. Dus gewoon lekker lopen. Mijn kans komt nog wel een keer.

Is dit alles?

Zo hoog met mijn kop in de wolken sta ik dus te kijken naar die f*cking mooie medaille om mijn nek en bereken me tegelijkertijd koelbloedig en kristalhelder voor dat een ultra nu bereikbaar is. Gompelemikkie, echt? Ja, geen 100k hoor, maar een 50 of 60k zou best kunnen! Deze gedachte komt niet uit de lucht vallen hoor. Nee, al sinds Oslo speel ik met deze waanzin in mijn hoofd.

To be continued...

Ik nodig jou uit om met ons te gaan trailen! Ga je mee?

Hou je van trailrunning, lopen met een gezellige groep mensen en draag je de Roparun én TeamStoer een warm hart toe?

Geef je dan snel op voor onze Social Trail op zondag 21 april!

← Meer verhalen