Waarom loop ik hard?
Waarom loop ik hard? De zoektocht naar de antwoorden op deze eenvoudige vraag is complex en brengt me naar prachtige plekken en tevens naar plaatsen waar ik liever, tja… van wegloop. Ik loop hard om vele redenen. Redenen voortgekomen uit onzekerheid, ijdelheid, verwarring, angst, maar ook voortkomend uit genot, daadkracht en wilskracht. De zoektocht naar waarom ik hardloop is een zoektocht naar balans. Een sportieve thans therapeutische zoektocht naar mezelf.
Schoenen
Volgens mij is het ergens begin 2007 dat ik op de Jordaanse Elandsgracht voor Smit-Cruyff, de sportspeciaalzaak opgericht door de broer van Johan Cruijf en iemand met de achternaam Smit, een peuk uittrap voordat ik binnenloop om mijn eerste hardloopschoenen aan te schaffen. De schoenen zijn functioneel, niet mooi ofzo. Uit mijn hoofd waren het een paar Asics Gel DS trainers, oranje-wit gekleurd. Ik kan me overigens vergissen in het model, niet het merk.
Ik wilde absoluut niet lopen. Destijds werkte ik thuis om de hoek van de Elandsgracht ergens 3 hoog achter, voornamelijk zittend, een pakje sigaretten per dag rokend, aan een carrière in het maken van websites.
Ik had nog niet voor volle dagen werk en zo pafte ik, in een blauw uitgeslagen keuken, de dag voorbij achter een goedkope ASUS laptop. Ook was ik nog eens ruim 10 kilo aangekomen in het afgelopen jaar. Ik voelde me slap en slecht en ik vond dat ik in beweging moest komen. Dat in het lichamelijke het probleem zat en dus ook de oplossing in het lichaam gezocht moest worden.
Een duur maandabonnement nemen op een hippe sportschool (pré Basic Fit en Fit for Free tijdperk) viel af als optie omdat er weinig inkomen was. Daarentegen was hardlopen praktisch gratis! Een willekeurig t-shirt, idem korte broek en basic hardloopschoenen aan en hop, rennen maar. Toch?
Nu echt
En op een dag, ik weet niet meer wat voor helder moment ik had, trok ik de stoute Asics aan en liep de trap af die uitkomt op de Hazenstraat. Ik liep een rondje Elandsgracht - Lijnbaansgracht - Rozengracht - Hazenstraat en de afstand van dat blokje was net 1 kilometer. Geen warming-up, geen cooling down, bek af en éénmaal weer 3 hoog achter, stak ik direct een sigaret op. Ik dacht: wat een kutzooi dat lopen. Wat voelde ik me slecht.
Met het hardlopen dacht ik de uitwassen van mijn emotionele verwaarlozing te kunnen oplossen.
Ik was in die tijd ongelukkig en trok me vrij ver terug uit het sociale leven. Goede dingen stond ik mezelf niet toe, wees ik hard af. Ik voelde me een mislukkeling omdat mijn nieuwe carrière niet meteen op rolletjes liep. Ik was te ongeduldig, te snel uit het veld geslagen, gaf anderen natuurlijk de schuld van mijn misère en praatte daar nauwelijks over. Wist niet hoe dat moest.
Misschien liep ik maandelijks 1 kilometer en voor de rest van de tijd zat ik. En at ik. En rookte ik. De jaren daarna leken op een herhaling van voorgaande. Toch liep ik ongemerkt elk jaar steeds iets meer. Alhoewel zeer onregelmatig. Wat mijn zelfbeeld betreft, dat was helaas nog steeds een lelijke grauwe massa van onbestemdheid en vluchtgedrag.
Weet je, ik mag van mezelf geen emotionele ruimte innemen. Ik ben bang voor mijn gevoel en dus vul ik die ruimte met de emotionele behoeftes van anderen. Maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes en daden. Dit besef is er zeker met hardlopen. Om beter te worden en mezelf niet de soep in te lopen op de lange termijn, heb ik professionele hulp ingeschakeld om beter te worden. Om technisch beter te leren lopen. En om blessurevrij te leren lopen.
Het is volstrekt de normaalste zaak van de wereld om je lichamelijk te laten coachen. Maar als het gaat om emotionele hulp - en ik ben een man, dus dat telt dubbel, dan kom ik in een taboesfeer vol schaamtegevoel, falen, angst, afwijzing door mezelf en - nog steeds - door de maatschappij. Ik begrijp eindelijk dat het gewoon is om emotionele vraagstukken te hebben, hoe aannemelijk of controversieel ook, en daarover te praten. En om daar professionele hulp voor te vragen.
Het bevrijdt me en tegelijkertijd beangstigt het me. Maar dat ik dit geschreven heb, en dat jij het nu leest, zegt iets over het overwinnen van mijn angst. Ik wil slechts wat gelukkiger worden en mijn gevoelens kunnen laten zijn. “As is”. Emoties zijn okay enzo. Van dat.
Doorlopen
“Ooit loop ik nog eens de 10 Engelse mijlen van de Dam tot Damloop.” Dat was mijn sportieve doel in 2011. Trouwens ook die van 2012, en 2013 en zo’n beetje elk jaar daarna. Tot op heden heb ik nog steeds geen Damloop gelopen. Ik was dan wel ziek, geblesseerd, ongetraind of ik had een combinatie van deze excuses.
Maar een doel hebben, in dit geval die 10 mijl lopen, zorgde ervoor dat ik meer ging hardlopen. Op een gegeven moment liep ik 5 kilometer in een half uur en wat later de 10 kilometer in een heel uur! Ik begon op vakantie te hardlopen. En juist het lopen in een natuurlijke omgeving gaf mij die runners kick! Het gevoel dat je voor altijd door wilde lopen, een intens gevoel dat nooit meer mocht ophouden.
Over het algemeen zag ik hardlopen als een noodzakelijke bijzaak. Een hulpmiddel om mijn lichaam en geest niet nog verder te verwaarlozen en een slap excuus om niet na te denken over mijn af en toe zeer ongezonde voedingspatroon. Nee, ik was nog niet echt gelukkig met mezelf, maar er was wel iets aangezet in mijn ‘troubled brain’.
Het gevoel van vrije wil en zelfbeschikking was aangezet. De highs van de endorfines sloegen in. De voldoening van het behalen van een bereikbaar doel. Met kippenvel van de natuur genieten. Helder in je hoofd worden. Antwoorden vinden. Of juist een meditatieve leegte binnengaan. Allemaal door het hardlopen.
Weer een liesbreuk
In 2016 kreeg ik voor de 3e keer op dezelfde plek een liesbreuk. Vlak na de Damloop - die ik weer eens poogde te gaan lopen - zou ik geopereerd worden. Een paar weken voor de wedstrijd werd elke kilometer een gevecht tegen de spreekwoordelijke bierkaai. Eerst ‘slechts’ vervelende ongemakken in de liesstreek, daarna ook stekende pijn, niet te doen. Uiteindelijk gaf ik op. Iemand anders kreeg mijn startnummer.
Mijn lies is mijn achilleshiel. De mentale impact van die breuk was enorm! Ik voelde me onwaardig en gedroeg me als zodanig. De vorige liesbreuk was in 2001 en het herstel daarvan was een ruim 3 maanden dramatisch traumatisch durende hel! Dat wilde ik nooit meer meemaken!
Wonderlijk genoeg herstelde ik snel van de breuk, mede dankzij een nieuwe techniek van opereren. Na een week of 4 begon ik weer rustig te lopen en voelde me lichamelijk en mentaal sterk. Wat een verschil vergeleken met 2001. De gedachte om de Damloop in 2017 te lopen was geen onrealistische gedachte. Maarrrrrrr, waarom 16,09 kilometer lopen als je er ook 21,1 kan lopen? Doe eens gek.
En zo haalde ik het in mijn hoofd om in 2017 een halve marathon te gaan lopen. “Fast forward”, wat ik ook deed. Nu, in 2018 voel ik me een hardloper. Eentje die op weg is naar de marathon van Oslo!
Balans
Ik vertel veel, meer dan ik ooit heb gedaan, maar ik zeg ook heel veel niet, als je goed tussen de regels leest ;)
Dat vind ik goed.
Hardlopen heeft me laten zien wat ik met wilskracht kan bereiken. Dat mijn lichaam sterker is dan ik ooit had gedacht. En dezelfde wilskracht gebruik ik nu om mijn emotionele doelen te bereiken. Om gewoon te voelen en dat voelen gewoon is. Door deze lichamelijke en vooral mentale reis besef en erken ik dat balans zo enorm belangrijk is.
Waarom loop ik hard? Ik loop hard om vele redenen. Om met ongezonde tegenzin iets te doen tegen de verwaarlozing van mijzelf. Om me vrij voelen. Om niets te voelen. Om pijn te voelen. Om mezelf te zuiveren. Om vet te verbranden. Om mijn ego te voeden met medailles. Om weg te lopen voor problemen. Om me gevleid te voelen op Instagram. Om de runners high. Om mezelf te vereenzelvigen met de natuur. Om alleen te zijn. Om verbinding te voelen. Om buiten te zijn. Om niet te roken. Om gezond(er) eten. Om balans te vinden. Omdat het kan.